Ssst. Gewoon kijken.

Beste...

Beste Wolken,

Ondanks het feit dat jullie er af en toe voor zorgen dat het land weer fijn nat wordt en er van alles kan groeien, denk ik toch echt dat het hoog tijd is dat jullie weer weggaan. Het is eind mei(!). Normaal gesproken is het dan lekker warm en is er geen wolkje te zien. Dus, zouden jullie zo langzamerhand niet eens vertrekken?

Groetjes Ariska

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Beste Zon, 

Het is nu alweer een tijdje geleden dat ik je heb gezien. Ik schrijf deze brief alleen om even te laten weten dat ik je mis, en dat je snel je gezicht weer eens mag laten zien!

Groetjes Ariska

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Beste Wind, 

Ik snap dat het leuk is om alle blaadjes van de bomen te blazen, maar is dat niet meer wat voor de herfst? Ik denk dat u het beste met de wolken mee kunt gaan of een tijdje vakantie kunt gaan houden, wat dacht u daarvan? 

Groetjes Ariska

ps. Kunt u uw nichtje Zomerbriesje deze kant op sturen?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zo, en als de wind, de wolken en de zon naar mij luisteren hebben we binnen de kortste keren weer prachtig weer. Helaas weet ik niet hoe lang het gaat duren voor de brieven aankomen...

Veranderen

Eerst wilde ik nog graag opruimen, en nu mijn eigen kamer weer spik en span is wil ik graag mijn blog lay-out veranderen. Ik ben nooit echt honderd procent tevreden geweest over de huidige lay-out omdat de header eigenlijk te klein is en de achtergrond te groot. Ik heb dan ook een aantal plannen voor mijn plaatsje op het internet iets gezelliger en mooier te maken. En omdat ik nog maar een dummie ben,dacht ik misschien hebben jullie nog tips.

Dit is wat ik allemaal heb opgeschreven op mijn kladblok:

Grotere foto's
 Blogbreedte 1000 px (gehele blog) en 300 px (rechterzijbalk)

Extra pagina's toevoegen
   - about me
   - wishlist
   - blogroll
   - contact          - aparte e-mail?

Comments
- disqus
- intense debate
- andere optie?

Header
- foto
- width 648 px
- heigth 231 px

Achtergrond
- standaard blogger design?
- made by me (wit, clean achtig)

Vooral over de comments ben ik nog niet uit. Ik vind het vervelend dat ik niet kan reageren op reacties zoals dat bijvoorbeeld wel kan in Wordpress (waar ik helaas niet mee om kan gaan) Nu heb ik gelezen dat er twee plug ins zijn die wel redelijk werken. Disqus en Intense debate. Ik weet niet of een van jullie daar bekend mee is maar ik heb ook al vele nadelen gelezen.

Het liefste zou ik zo'n soort systeem hebben als op deze twee blogs (klik -- klik), maar hoe kom ik daar aan?

Ik ben dus druk bezig en heb grootse plannen. Binnenkort (ik ben bezig) kunnen jullie een hele vernieuwde site zien. Tot dan mogen jullie nog even genieten van de oude lay-out. :)

De dag dat de wereld verging...

... en ik mijn nieuwe lens kocht.

Eindelijk heb ik een tweede lens bij mijn camera! Na mijn artikel van een tijdje terug over welke lens ik nou het beste kon kiezen, heb ik nog wat dingen op internet opgezocht en kwam ik eigenlijk alleen maar positieve dingen tegen over de 50mm lens. Toen ik dit artikel had gelezen en de foto's die erbij staan had gezien was ik om. Het zou de 50 mm f 1.8 worden.

Vervolgens kwam de periode van wachten, want als ik eenmaal weet wat ik wil, wil ik het het liefst ook direct hebben. Het geld komt eigenlijk pas woensdag, maar toen we gisteren in Groningen waren, waren mijn ouders zo lief om het geld voor te schieten. (voor ik nog een halve eeuw moest wachten) Bij de Saturn kostte de lens 109 euro, terwijl ik hem bij de mediamarkt voor 99,- euro op internet had gezien. Het mannetje van de Satrun deed daar gelukkig totaal niet moeilijk over, want ik heb een aparte bon gekregen waarmee ik de lens voor 99,- euro kon afrekenen. Yes!

Gisteravond en vanochtend heb ik er al een beetje mee geëxperimenteerd. Hier nog een paar punten die me tot nu toe zijn opgevallen.
♥ In een reflex wil ik de hele tijd gaan inzoomen, maar dat kan niet (een kwestie van wennen)
♥ Ik kan mijn hand op de foto zetten, wat met mijn andere lens onmogelijk was.
♥ Op sommige foto's lijkt het object nog scherper en mooier dan dat het in werkelijkheid is.
♥ Ik ben gewend om een grotere lens op mijn toestel te hebben, op dit moment vind ik de lens/mijn toestel er nogal sneu uitzien, net alsof er een stuk vanaf mist. ;)
♥ De lens is een stuk kleiner dan ik had verwacht (maar het resultaat is prachtig, en daar gaat het om)

En dan hier een paar van de foto's die ik tot nu toe heb gemaakt:

De stoel ik scherp, de rest is wazig. Pretty!

Mijn hand ;)

Pino

Alles dient als oefenmateriaal.

Ik ben echt heel heel heel erg super blij met mijn nieuwe aankoop, ondanks het feit dat ik de komende maand op een houtje moet bijten... It's worth it!

iPad

Yay, het is eindelijk weekend! De hele week heb ik duizend-en-een dingen gedaan, en nu kan ik heerlijk ontspannen. Op dit moment dus even een snel en kort berichtje vanaf de iPad van vrienden van ons. Met een beetje geluk nemen mijn ouders morgen de 50mm lens voor me mee zodat ik hem zondag eens goed kan uitproberen. Enjoy your weekend!

Ps. Gaat nog best wel goed, typen op een iPad ;)

Sommige dingen....

... klinken gewoon echt belachelijk als je erover verteld, terwijl ze in het echt gewoon hartstikke leuk en cool zijn.

Neem nou bijvoorbeeld de televisieserie Doctor Who. Ik ben een hele grote fan van de serie. Als ik jullie zou vertellen waar het over gaat, gaan alle mensen die het niet kennen me heel hard uitlachen.


Ik ben verslaafd aan Doctor Who.
Doctor Who?
Ja, een televisieserie.
Waar gaat het dan over?
Over een 900 jaar oude alien die eruit ziet als een mens en  door tijd en ruimte reist in zijn (tijdreizende) ruimteschip wat er uit ziet als een soort blauwe telefooncel, en zo voorkomt dat het universum wordt geteisterd door het kwaad.
Jaja...

Zelfs ik, as being a Doctor Who fan, vind dit stom en ongeloofwaardig klinken.

Ook met de Cherub boeken waar ik een groot fan van ben gaat het zo.

Waar gaat het boek dan over?
Over kinderen die in dienst zijn als undercover geheim agenten voor Cherub.
Juist ja...

Er zijn nog talloze voorbeelden waar het net zo gaat. (misschien kennen jullie er ook nog wel een paar.)

Misschien vragen jullie je nu af wat voor punt ik hier probeer te maken. Nou, sommige dingen moet je gewoon zien en niet vertellen. Dus, ga als de wiedeweerga Doctor Who kijken en Cherub boeken lezen, dan spreek ik jullie later wel weer.

Opgeruimd!

Dat kun je wel zeggen ja. Drie vuilniszakken vol zijn mijn kamer uitgegaan. Drie hele vuilniszakken, de een gevuld met kleren, de andere met troep en de derde met spullen die nog wel door iemand anders gebruikt kunnen worden.

Al dagen kriebelde het. Ik wilde opruimen. Mijn bureau was een chaos, de vloer lag vol haren, mijn nachtkastje vol met zakdoekjes en anti-hooikoorts spul om over mijn kledingkast nog maar te zwijgen . Door mijn drukke rooster, toetsen en andere bijkomstigheden had ik pas vrijdag de tijd om eens aan de slag te gaan.

Gewapend met een plumeau, een sopje en een paar vuilniszakken bestormde ik mijn kamer. Ik wilde graag beginnen met mijn kledingkast, omdat die er het ergste aan toe was. Ik wist dat ik veel kleding had, en ik wist ook dat ik de helft daar van niet droeg. Dus een paar uur later hingen al mijn kledingstukken -die horen te hangen- netjes op kleur op een rijtje, en was er een overvolle zak met kleding geboren.

Na mijn kledingkast waren mijn bakken aan de beurt (die trouwens ook in mijn kledingkast staan). Ik heb twee bakken vol met 'herinneringen', 'dingen die ik ooit nog nodig ga hebben in het leven' en 'knutselspullen'
Als zeventienjarige vond ik dat  het nu toch echt tijd werd om mijn Annabel pop (herinnering) weg te doen. Ik heb mijn Diddlspullen aan mijn zusje gegeven. Met pijn in mijn hart heb afscheid genomen van enkele van mijn trouwste knuffels, en ook mijn duizendgezichtenpop heeft een plekje in de vuilniszak gekregen.

Ik kwam er wel achter dat ik altijd extreem zuinig ben geweest op mijn spullen. Stiekem wist ik dat al wel een beetje. Als mijn zusje en ik hetzelfde speelgoed kregen (en dat gebeurde nog al eens) was het bij haar binnen drie weken kapot, en speelde ik er nog jaren mee zonder dat er een haartje van werd gekrenkt. Zo ook met de duizendgezichtenpop. In een ver verleden gekregen van mijn oma. Een pop, die je met stempeltjes en afwasbare stift,  elk gezicht kon geven (vandaar de naam), haar kleertjes kon versieren en ik geloof zelfs haar haar kleuren. Nu, en dat is minstens 7 jaar later heb ik elk klein onderdeeltje nog. Alle stempeltjes zitten nog in het plastic houdertje -wat alleen was bedoelt om ze in de doos bij elkaar te houden-, de stiften heb ik nog, het haar van de pop is nog zacht en glanzend en alle kleertjes en accessoires inclusief zonnebril zijn bewaard gebleven. En mijn zusje? Die heeft alleen nog het afneembare haar, wat eruit ziet alsof het is ontploft.

Dat even terzijde. Midden in mijn opruimbeurt had ik geen zin meer. Dat gaat altijd zo. Ik wil opruimen, ik begin, en dan halverwege is het zo'n verschrikkelijk troep omdat ik alles uit dozen en bakken heb gehaald dat ik nergens meer kan lopen. Op dat punt heb ik altijd zo'n 'hoe gaat dit ooit weer goed komen' gevoel, en heb ik geen zin meer in opruimen. Maar ik moet. Het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf.

Mijn bureau is netjes, de vloer is schoon en als ik mijn kastdeuren open maak hoef ik niet weg te duiken voor de hoeveelheid kleding die er normaal gesproken uit valt. De overloop daarentegen... Daar heb ik al mijn spullen voorlopig heen verbannen totdat ze een nieuwe eigenaar vinden. :)

ps. Ik had jullie met alle liefde een foto van mijn opgeruimde kamer willen laten zien, maar met de lens die ik op dit moment bezit gaat dat gewoon niet. Over twee weken heb ik genoeg geld om de 50mm lens te kopen. Vanaf dan kunnen jullie weer eigengemaakte foto's op mijn blog vinden. 

Stilte.

Challenge – een dag lang niet praten

Zoals jullie misschien wel weten zit ik in de (hoofd)redactie van de schoolkrant. Per schoolkrant wordt een van de redactieleden uitgedaagd door de rest, en daar wordt dan een stukje over geschreven in de schoolkrant. Deze keer was ik aan de beurt, de challenge was: een dag lang niet praten. De regels: Zwijgen, tenzij dit een langzame pijnlijke dood tot gevolg heeft.

Nou kwamen de redactieleden natuurlijk niet zomaar op dit idee, mensen die mij kennen zullen moeten toegeven dat ik een enorme prater ben. Ik praat eigenlijk altijd, tenzij ik slaap, (al ben ik daar niet 100% zeker van), ergens echt serieus mee bezig ben of wanneer er niemand is om tegen te praten. Een dag lang niet praten, dachten mijn vrienden zou een echte challenge zijn. En zo kwam het dan ook dat ik donderdag 29 april 2011 mijn best deed om een dag lang mijn mond te houden.

Ik besloot dat het beste om de dag mee door te komen de volgende spullen waren: Een kladblok en een pen (om dingen op te schrijven in plaats van te zeggen), een zak paaseitjes, zodat ik mensen indien nodig kon omkopen om dingen voor mij te zeggen, of om niet te verraden dat ik stiekem wat gezegd had en mijn iPod, zodat ik me kon afsluiten van de rest van de wereld en dus niet tegen mensen hoefde te praten. Gewapend met deze drie dingen kon ik de wereld aan, dacht ik...

Want het eerste uur faalde ik al. Nadat we een dodelijk saaie (duitse) luistertoets over onsterfelijkheid hadden gehad moest iedereen zeggen hoeveel fouten hij of zij had gemaakt. Ik kon me niet inhouden dus toen er ik aan de beurt was zei ik 'acht'. Maar dat is natuurlijk maar een klein foutje wat we helemaal niet mee hoeven te tellen, toch? Verder vond ik het een goed idee om tussen de lessen in wel te mogen praten, gewoon omdat het kon, en omdat niet praten me nu al de keel uithing. (letterlijk, ik wilde zoveel zeggen, maar het mocht niet, zeer frustrerend)Mijn vriendinnen besloten toen om mij te gaan negeren (that's what friends are for) dus toen schoot ik er niet zo veel mee op, en besloot ik maar weer te zwijgen.

Naarmate de dag vorderde en de lessen voorbij gingen begon mijn kladblok redelijk vol te raken. Omdat je alleen maar één kant van het gesprek kan lezen staan er hele grappige en onlogische dingen op zoals:

Het faalt!

Welles

Welles!

Puh.

(een discussie over het franse woord 'le bip')

Met jouw Frans?

Ik wil ook een briefje.

Bloemetjes tekenen.

Dat zou leuk zijn een 5.5

Misschien hoeven we wel niet te praten (a) (Mondeling Frans)

Ik heb geen zin meer

Stil zijn is saaaai.

Alleen op school

15:00

Engels

geen idee

Tijdens Frans werd ik nog een keer op de proef gesteld toen plotseling bleek dat het de bedoeling was dat we een mondeling gingen maken. Gelukkig had de leraar er alle begrip voor ('Wat is dat nou weer voor belachelijks', 'Dat hou je toch nooit vol!') en mocht ik iets anders doen. Daarnaast werd er bij filosofie de vraag gesteld 'waarom mag je dan niet praten? Nou waarom?' maar ik wilde niet nóg een keer falen, (hoe graag ik ook antwoord had willen geven) en ik heb stand gehouden. Het laatste uur had ik nog Engels, en eigenlijk ging dat best wel snel. Op een gegeven moment raak je er gewoon aan gewend dat je niets mag zeggen, dat gebarentaal absoluut níét de juiste oplossing is om anderen iets duidelijk te maken, en dat schrijven het beste werkt.

Heb ik nog een wijze les geleerd uit deze challenge? Dat ik niet persé de gemiddelde 30.000 woorden per dag hoef vol te maken, of te overschrijden en dat ik het best met 359 opgeschreven woorden uit de voeten kan. (maar alleen als dat moet, natuurlijk.)

Nieuwsbrieven

Ik geef te veel geld uit, maar dit wisten jullie al. Om dit tegen te gaan besloot ik me af te melden van de honderd(en)een nieuwsbrieven waarop ik geabonneerd was(!). Zo was ik lid van de nieuwsbrief van plus magazine, een blad voor oude, richting bejaarde mensen. (ooit een keer aan een fotowedstrijd meegedaan geloof ik) Ik was lid van de Greetz nieuwsbrief, van een of andere fietsenwinkel nieuwsbrief, shopVIP, chicklit, AD, fashionscene, Jane Norman, V&D, Bijenkorf, Etos, Kruidvat, honderden schoenenwinkels (terwijl ik toch nooit online schoenen bestel) en ga zo maar door.

Dapper heb ik me elke dag afgemeld van elke nieuwsbrief die ik binnenkreeg. Op een paar na, die toch maar één keer in de maand een fatsoenlijke nieuwsbrief sturen zonder een aanlokkelijke aanbieding erin, heb ik me van alle nieuwsbrieven afgemeld. Allemaal. Behalve... de Scapino. Niet omdat ik vind dat Scapino zo'n fijn uitgebreid assortiment heeft, een mooie nieuwsbrief of leuke aanbiedingen. Nee, gewoon omdat het technisch gezien onmogelijk is.

Al eerder had ik problemen met de Scapino nieuwsbrief toen ik er elke keer twee kreeg. Ik heb me toen meedere malen geprobeerd af te melden maar ik bleef die stomme nieuwsbrief maar ontvangen. Uiteindelijk, toen ik me tien keer achter elkaar had afgemeld, kreeg ik er gelukkig nog maar één.

Maar het kwaad is geschiedt en de Scapino heeft wat nieuws bedacht om te zorgen dat je nooit meer van hun nieuwsbrief afkomt. Wat hebben ze gedaan? Nou, heel simpel. Ze hebben gewoon het knopje 'hier afmelden' wat je onder elke nieuwsbrief kunt vinden, verwijderd. Weg; gewoon weg. Verwijderd, foetsie, gone! Eerst dacht ik nog dat het aan mij lag, maar ook Kim (heel betrouwbaar) kon het knopje 'afmelden' niet vinden.

Op de website van Scapino (die er trouwens zeven minuten over deed om te laden) vond ik uiteindelijk een link waar ik kon aangeven dat je de nieuwsbrief niet meer wilt ontvangen.

Hopelijk ben ik vanaf nu verlost van deze hardnekkige nieuwsbrief. Ik weet in ieder geval zeker dat ik me er nooit, maar dan ook nooit meer voor aanmeld!

Why?

Waarom is het 's avonds altijd te vroeg om naar bed te gaan, en 's ochtends te vroeg om op te staan?

50mm of 18-55mm?

Mensen die geen verstand hebben van camera's zullen zich misschien afvragen wat de titel in hemelsnaam te betekenen heeft, maar het gaat om lenzen. Lenzen voor mijn camera. Ik heb mijn Canon Eos 350D sinds september en ik ben er nog steeds heel erg blij mee. Ik heb er destijds een 50-200 zoomlens van Tamron bijgekocht, omdat ik er toen het geld voor had, en omdat het me handig leek.

In realiteit valt dit alleen een beetje tegen. Het is een fijne lens hoor, als je een vogeltje of iets kleins wilt fotograferen wat ver weg is. Mijn hand kan ik er alleen met geen mogelijkheid mee fotograferen, en als ik een bloemetje wil fotograferen moet ik minimaal op een meter afstand staan en dan inzoomen. En dat is niet echt handig.

Ik erger me er nu lang genoeg aan. Ik WIL een nieuwe lens. De laatste tijd verschijnen er weinig foto's op mijn blog omdat ik me zo erger aan mijn lens, die ik voor mijn blog alleen voor kleine dingetjes nodig heb. Maar nu is de vraag, welke lens moet ik kiezen?

In eerste instantie zou ik voor de kitlens gaan, de 18-55 mm lens, ik werk wel eens met die van mijn vader en die bevalt goed. Maar nu heb ik op verschillende sites gelezen dat een 50mm 'de plastic fantastic' lens ook geweldig is.

Nu is mijn vraag aan jullie, hebben jullie ervaring met een van de twee lenzen? Zo ja wat zijn de voor- en nadelen? Welke lens is écht een must?

Het zoontje van de buschauffeur

Gisteren ben ik de hele dag in Groningen geweest om weer eens bij te kletsten met de familie. De hele dag heb ik met mijn nichtje van vijf en mijn neefje van twee en half gespeeld. Ik ben met ze om het parkje gelopen, naar de speeltuin geweest en naar de winkel. Op een gegeven moment zat ik op het toilet en hoor ik mijn nichtje tegen mijn neefje zeggen: "Ariska is lief hè?" ♥ Dus ik denk dat ik daaruit kan op maken dat ze een hele leuke dag hebben gehad.


Tegen achten gingen we weer naar huis en stapten we op de bus. We hadden Maxi meegenomen (wat trouwens voor erg grappige taferelen zorgde. Mijn nichtje die Maxi het hele huis doorsleept, of roept 'Max, af!, af! en rol!, rol!', ik geloof ook dat alles wat niet lekker was in Maxi haar maag is verdwenen, maar goed.) gelijk toen we de bus in stapten was er een jongetje wat zijn oogjes op Maxi had laten vallen. Het eerste wat hij zei was 'wat een lief hondje'. Mijn moeder en ik gingen op een vierpersoonsplek zitten, en het jongetje kwam ook al snel.

Zo'n bus zou echt awesome zijn!

Het gesprek ging ongeveer zo: (of ten minste, dit is wat ik me nog kan herinneren)

'Wat een lief hondje.'
'Ja, lief hè?!'
'Is het een puppy?'
'Nee, het is al een volwassen hond'


'Als je zou moeten kiezen, kies je dan een politiehond of een buldog?'
'Eeuhm, ik denk dat ik voor een politiehond ga, dat zou elke soort hond kunnen zijn.'
'Mijn broer zegt dat hij een buldog zou kiezen'
'Hebben jullie zelf ook een hond?'
'Nee, maar wel vogeltjes.'
'Wat voor vogeltjes?'
'Euuh, weet ik niet meer'
'Een (dwerg)papegaai?' 
'Nee.'
'Een vinkje?'
'Nee.'
'Een kanarie?'
'Nee.'
Random buspassagier komt met de geniale oplossing.
'Is het soms een parkiet?'
Jongetje kijkt hem half verwonderd aan.
'Ja!'
Random buspassagier:
'Hoe heten ze dan?'
'De een heeft een Turkse naam?'
'Hoe heet ie dan?'
'Mikosh (het klonk ongeveer zo, of nog iets Turkser) maar die andere heeft een Nederlandse naam, die heet Blauw'
'Okee'


Het jongetje wendt zich weer tot ons
'Wat denken jullie, is mijn papa de buschauffeur of niet?'
Wij hadden allang gezien dat hij 'alleen' was, hij had geen jas aan en dus had ik al min of meer bedacht dat zijn vader de buschauffeur wel eens zou kunnen zijn.
'Ik weet het niet, ik kan het niet zo goed zien in de spiegel'
'Ik ook niet'
'Ik kan zn ogen ook niet zien, dan was het wel makkelijker geweest'
'Ik weet bijna zeker dat hij dezelfde ogen heeft als ik'
'Dan zal het je papa wel zijn'
'Ja'


Toen we uitstapten zwaaide hij nog naar ons.


Dat jongetje zit gewoon lekker de hele dag in de bus met zijn vader, komt de voortdurend nieuwe mensen tegen, en is spontaan genoeg om met iedereen een gesprekje aan te knopen. En heel even leek het me heerlijk om het zoontje/de dochter van de buschauffeur te zijn!

Uitgelezen in april

Ik weet niet hoe het kan, maar ik geloof dat ik weer helemaal door het leesvirus gegrepen ben. In april heb ik zeker een aantal leuke boeken gelezen, en dat wilde ik graag met jullie delen.

Allemaal willen we de hemel van Els Beerten

Geschreven door een Vlaamse schrijfster. Het is een dik boek en telt 489 bladzijdes, maar de hoofdstukjes zijn kort en je leest er lekker snel doorheen. 

Jef droomt ervan om een held te worden, liefst samen met zijn beste vriend Ward. Voor zijn zus Renée hoeft dat heldendom niet zo nodig. Zij heeft genoeg aan Ward, zijn hemelse saxofoonspel, en zijn fluwelen blik.
Maar het is 1943. Midden in de oorlog. Aan het oostfront wordt een bikkelharde strijd gevoerd tegen de Russen. De Duitsers lijden er grote verliezen en hebben dringend dappere jongemannen nodig om hen bij te staan.
Voor de jongens een gedroomde kans om held te worden. Voor volk en vaderland. Voor een betere wereld. Ward vertrekt liever vandaag dan morgen. Maar zo denkt lang niet iedereen er over.

Je valt zomaar het verhaal binnen, en de hoofdstukken zijn alles behalve chronologisch, ook zijn er vijf verschillende perspectieven waaruit het verhaal wordt verteld. Toch hoe verder je leest, hoe meer puzzelstukjes er op zijn plaats vallen. 

Wel lezen: als je houdt van historische romans.

Niet lezen: als 498 bladzijdes je afschrikken, of je iets hebt tegen Belgen.

Helder denken, de routeplanner voor je brein door Kees Kraaijeveld en Suzanne Weusten.

Iedereen denkt na, maakt afwegingen en neemt beslissingen, of het nu om een persoonlijke kwestie gaat, zoals de keuze van een partner, of een maatschappelijk vraagstuk, zoals de formatie van het nieuwe kabinet. Denken is zo'n vanzelfsprekende activiteit dat we ons niet eens meer afvragen hoe we het doen. Over de manier waarop we denken en hoe we die kunnen verbeteren, gaat Helder Denken – de routeplanner voor je brein. 

Een beetje helder denken is nooit weg! De opmaak van het boek is heel rustig met mooie kleurtjes en er wordt gewerkt met prachtig gekleurde schema's. Eigenlijk als je de binnenkant van het boek bekijkt wordt het gewoon gelijk al helderder in je hoofd. Het boek heb ik in non-stop achter elkaar uitgelezen en ik ben een stuk wijzer geworden. Voor in het boek heb je eerst een hele grote argumentenkaart met waarom je het boek wel/niet zou moeten lezen. 

Wel lezen: als je geïnteresseerd bent in taal, en denkpatronen, je helder wilt gaan denken of weten wat dat betekent.

Niet lezen: als je het boek openslaat en bij de argumetenkaart het eens bent met alles waarom je het boek niet zou moeten gaan lezen. 

Zomer, zee en zoute zoenen van Maureen Johnson. 

Een origineel verhaal over een zoektocht naar een steen. Clio, de hoofdpersoon wordt echter overal buiten gehouden en wordt beschouwd als keukensloof. Dit zorgt voor erg grappige situaties.

Clio Ford is zeventien en woont bij haar moeder in Amerika. Tot haar grote woede wordt Clio gedwongen de zomer bij haar vader door te brengen, met wie ze het totaal niet kan vinden. Dat ze wekenlang vast komt te zitten op een zeiljacht op de Middellandse Zee maakt het alleen maar erger!
In Italië ontmoet Clio haar vader en de andere bemanningsleden, waaronder de archeologe Julia, haar jonge assistent Aidan en haar dochter Elsa. Clio ontdekt dat Julia niet alleen aan boord is vanwege haar archeologische kennis; ze is ook haar vaders nieuwe vriendin. De band tussen Clio en haar vader wordt er niet beter op. 

Wel lezen: als je weer eens een 'anders dan anders' chicklit wil lezen

Niet lezen: als je van het lezen over de zee al zeeziekteverschijnselen krijgt.

De dwarsliggerversie van extreem luid en ongelooflijk dichtbij door Johnathan Safran Foer.

Oskar Schell is uitvinder, sieradenontwerper, amateur-entomoloog, francofiel, slagwerker, verwoed schrijver van fanmail, pacifist, archeoloog van Central Park, romanticus, Groot Ontdekkingsreiziger, juwelier, shakespeareaans acteur, inconsequent veganist, verzamelaar van zeldzame munten en vlinders die een natuurlijke dood zijn gestorven. Hij is negen jaar.

Oskar heeft zijn vader verloren bij de aanslagen op het WTC in New York. En nu is hij bezig met een geheime zoektocht door New York, en zelfs door de geschiedenis, om het slot te vinden dat past bij een mysterieuze sleutel die van zijn vader is geweest. Dit in een poging betekenis te geven aan de dood van zijn vader.

Ik had van meerdere mensen gehoord dat dit een ge-wel-dig boek zou moeten zijn, maar eerlijk gezegd viel het mij een beetje tegen voor een 'geweldig' boek. Het is duidelijk geschreven door een autist, want er zijn overal nutteloze details toegevoegd om het verhaal maar zo kloppend mogelijk te maken. De hoofdpersoon is ook een beetje autistisch, en heel direct van aard. 

Wel lezen: als je veel details wilt weten, autistisch bent, je een 'anders dan anders' boek wilt lezen, plaatjes in een boek wilt hebben.

Niet lezen: als je geen hele stukken tekst met omcirkelde woorden wilt lezen zonder te weten wat er nou eigenlijk met die cirkeltjes is, als je allergisch bent voor details, als je een trauma hebt overgehouden aan 9/11.