zondag 29 juli 2012

Het studentenleven

Twee studenten in een kringloopwinkel

"Deze stoel zit lekker."
"Ja en hij is ook niet te duur."
"Inderdaad, ik denk dat ik hem maar meeneem."
"Maar dude dan heb je geen loopruimte meer?!"
"Loopruimte is overrated..."

woensdag 25 juli 2012

Picture



Geniet van het mooie weer!

zaterdag 21 juli 2012

Kranten

bron
Toen ik een jaar of dertien was besloot ik dat ik geld wilde verdienen. Natuurlijk kun je als je dertien bent nog vrij weinig in de grote wereld. Je mag helpen op een kinderboerderij je mag modellenwerk doen en kranten/folders bezorgen. Aangezien eerste twee opties niet doorgingen omdat we geen kinderboerderij in de buurt hebben en niemand me ooit heeft gevraagd voor modellenwerk, bleef er niet veel anders over om maar gewoon kranten te bezorgen.


En zo geschiedde. Tweehonderd (of vierhonderd, ik weet het niet meer) kranten, één keer in de week, en daar kreeg ik het geweldig hoge bedrag van drie euro vijftig voor. Wat toen kennelijk heel veel geld was, want ik kan geen andere reden bedenken waarom ik me zo heb laten onderbetalen. Ik was er de eerste keer zo'n vier uur mee bezig. Ik was een klein meisje, ik woog niet zoveel en als ik niet oppaste dan kieperde de fiets naar achter omdat die kranten een stuk zwaarder waren dan ik.


Gelukkig ging het steeds beter en als ik écht mijn best deed kon ik in een uur en een kwartier klaar zijn, maar meestal was ik er nog zo'n twee uur mee bezig. Het weer werkte helaas meestal niet mee. Elke woensdag  regende het heel hard, of waaide het verschrikkelijk en in de winter was het zo koud dat ik het niet in één keer kon doen omdat ik na een half uur zoveel pijn in mijn handen had van de kou, dat ik geen krant meer kon vasthouden of hem door de brievenbus te doen. Oh. Dat was naar.

Als ik terugdenk aan het krantenlopen is het eerste wat ik denk: 'Nooit, never ever again!' en daarna 'waarom heb ik ooit genoegen genomen met drie vijftig per week. Dat is zó ontzettend weinig'. Toch vind ik het wel  knap dat ik het anderhalf tot twee jaar vol heb gehouden. Dat getuigd toch zeker van enig doorzettingsvermogen van mijn kant. What doesn't kill you makes you stronger zeggen ze wel eens en ze hebben gelijk gehad. Ik ben niet gestorven (het scheelde niet veel). Of ik er sterker op ben geworden... hmm. Dat valt nog te bezien. Haha.

woensdag 18 juli 2012

Antwerpen

Na een barre treintocht van vijf uren kwamen Kim en ik aan in Antwerpen. Nou  kom je niet zomaar aan in Antwerpen als je met de trein komt. Je komt aan, volgt de rest van alle mensen, gaat met de roltrap naar boven en ziet daar.... de stationshal. Wauw, wat heeft Antwerpen een mooi station. Echt. Je moet het zien. Foto's geven slechts een slechte impressie. Je moet er staan, de geur van wafels opsnuiven, overal mensen zien lopen, de man van de trein alles in vier talen horen omroepen. Dan pas ervaar je het station en het gevoel dat daarbij hoort. 

Maar goed, het bleef niet bij het station want we hadden een hotel geboekt om te slapen omdat het station ons toch niet zo handig leek. We sliepen in Hotel de Keyser, een luxe hotel met een heerlijk ochtendbuffet. De eerste dag hebben we in sneltreinvaart heel wat typische toeristendingen gedaan. 's Avonds gingen we naar de bioscoop naar de film 'To Rome with love' van Woody Allen waarna dit (vanaf seconde 19) ons vakantielijflied werd. De tweede dag hebben we vooral gewinkeld en de universiteit van Antwerpen bekeken wat echt een geweldig gebouw is! 's Avonds aten we bij K.(apitein) Zeppos en gingen we daarna nog even zitten bij een tentje dat Hulstkamp heet. Beide aanraders, vooral Kapitein Zeppos!

Dag drie hebben we de wat minder bekende straatjes van Antwerpen bekeken en zijn vervolgens weer begonnen aan onze vijf uur durende barre tocht naar huis. Mijn buit was uiteindelijk een nepleren tasje (want ik had nog niet genoeg bruine tassen) een haardonut van de H&M (want we hebben geen H&M in Nederland) een heel schattig limonadeflesje die ik ga gebruiken als vaasje en ik kocht per ongeluk een echt Zwitsers zakmes. Dat per ongeluk zat hem er vooral in dat ik dacht dat het een namaak was en niet één van 'hét' merk. Maar dat bleek het wel te zijn. Hij heeft een schaartje, een vijl, een (scherp) mesje, een pincet en een tandenstoker en hij is nu al mijn beste vriend want ik heb hem al drie keer gebruikt en ik heb hem nog maar twee dagen. Hoe heb ik ooit zonder gekund?



Natuurlijk leer je ook van alles op zo'n reisje zoals bijvoorbeeld:
1. Je mag geen foto's trekken bij de metro's.
2. Ze hebben het over stukjes van twee euro in plaats van munten. Beide afgeleid van het woord muntstuk denk ik zo. Toch zie ik iets heel anders voor me als iemand het over een 'stukje' van twee euro heeft.
3. Je kunt overal een funky kot huren.
4. Antwerpenaren zijn heel erg behulpzaam
5. Je spreekt de hoofdstraat de Meir niet uit als Meijer maar als de Mèr.
6. Voetgangersstoplichten (is dat een woord?) maken geen geluid in Antwerpen.
7. De Quick heeft viezere patat dan de McDonalds. (ja, dat is mogelijk!)
8. Van Bommel is géén aanrader, ondanks dat er in het boekje staat van wel.
9. Mockamore heeft heerlijke broodjes en de allerengste trap in de wereld.

En als laatste: Raak niet in paniek als er een man met een kettingzaag in de lift staat. Hij werkt in het hotel. Je had alleen per ongeluk de servicelift genomen. Hij wilde je niet vermoorden, ondanks dat de kettingzaag je deed vermoeden van wel.

zaterdag 14 juli 2012

Snelsnel

Vandaag heb ik ook ein-de-lijk mijn eerste brief van de faculteit wijsbegeerte ontvangen (ik was bijna bang dat ze me er überhaupt niet wilden hebben) en alles zag er heel erg serieus uit, waar ik een beetje bang van werd. Gelukkig bezitten de huidige studenten ook humor want onder aan een van de brieven stond dat je als wanbetaler wordt vervloekt en voor de rest van je leven achtervolgd door een stroom boosaardige demonen. (ten minste, ik hóóp dat dat humor is. Haha.)


Ik zou nog veel meer willen schrijven, bijvoorbeeld hoe nutteloos het weerbericht wel niet is (coming up), dat mijn nieuwe boek 'How to be an Explorer of the World' binnen is gekomen en dat ik het een geweldig boek vind. (meer daarover later) Maar dat kan allemaal niet want ik ben druk aan het inpakken, bellen, kijken wat voor weer het is in Antwerpen etc, omdat ik morgen met de trein naaaaaar (jullie mogen raden, en anders staat het een paar woorden terug) Antwerpen ga.


Tot gauw!

vrijdag 13 juli 2012

Pokerface

Nee, niet het liedje, maar het concept 'pokerface' in het algemeen. Het zit namelijk zo. Ik heb er geen. Het is treurig, ik weet het, maar ik heb absoluut in de verste verte geen pokerface. Mijn gezicht is een open boek waar alles leuk hardop van te lezen is.

Ik voel me soms net de hamster van het plaatje, één die heel hard z'n best probeert te doen om een geheim/cracker te bewaren maar het gewoon niet kán omdat het zo ontzettend obvious is dat hij de cracker toch heeft. Nou ben ik geen voorstander van liegen, dus wat dat betreft heb ik het goed getroffen, maar sommige leugentjes om bestwil moeten kunnen vind ik en af en toe een geheim kunnen bewaren is ook best handig. Er zijn dus nogal wat situatie waarin een pokerface best handig geweest zou zijn.

Bijvoorbeeld wanneer je moeder je mening vraagt over die hele lelijke jurk waar ze dol op is, of wanneer je een cadeautje krijgt dat écht afschuwelijk is en mensen vragen 'wat vind je ervan' en de hoop op een positief antwoord van hun gezicht afdruipt. Wanneer je een verassing voor een vriendin organiseert en ze steeds zegt 'waarom zit je toch zo raar te lachen?'. Of wanneer je in de bus zit je aan iets leuks denkt en je aan het einde van de rit bedenkt dat je de hele busrit met een creepy smile op je gezicht zat.

Een pokerface staat al heel lang op mijn verlanglijstje, helaas heb ik er tot nu toe nog steeds geen gekregen...

En hoe zit het met jou, heb jij een pokerface?

dinsdag 10 juli 2012

Kamer

Vol trots presenteer ik u een niet realistische weergave van mijn toekomstige kamer waar de meubels hier en daar scheef staan, mijn vloerbedekking groen is in plaats houtkleurig en de deur de verkeerde kant op open gaat. Maar voor de rest klopt het redelijk.

Mijn nieuwe kamer is 13,9 vierkante meter en er kan dus behoorlijk wat in, óók mijn geliefde tweepersoonsbed. Tegenover de deur zijn de ramen die meer dan vier meter breed zijn, waar ik heel erg blij mee ben want ik hou ontzettend veel van lichte kamers. Het grootste gedeelte van mijn meubeltjes (in ieder geval de kasten) worden dan ook wit en met behulp van kleurige accessoires vrolijk ik de boel op. Een van de kasten staat er al, namelijk het kastje waar de televisie op staat op het plaatje. Zo kunnen jullie ook gelijk zien hoe prachtig wit mijn muren zijn, hoe lelijk geel de deur nog is en wat voor kleur de vloer in werkelijkheid heeft. 

Eerst dacht ik dat ik het niet zo leuk zou vinden om te verhuizen, maar nu ik aan het klussen ben geweest en al weet hoe het eruit gaat zien, kan ik niet wachten om het allemaal zo neer te zetten! 

zondag 8 juli 2012

Wachtwoorden en vervelende websites

Als aankomend student werd ik gevraagd om mijn pasfoto te uploaden op Nestor een website van de RuG. Ik dacht 'dat doen we even'. Maar dat viel in de realiteit zwaar tegen. Allereerst wilde ik geen formele pasfoto opsturen waarop niemand ooit lacht, iedereen flaporen heeft en de belichting meestal erg onflatterend  is. Dus begon ik scrollen in mijn bestanden. Nou heb ik als fotografieliefhebber nogal wat bestanden, dus dat duurde even.

Na een tijdje kwam ik erachter dat ik geen leuke, recente én voor deze situatie bruikbare foto van mezelf had. Dat betekende dat er een nieuwe gemaakt moest worden. Dus haartjes goed, beetje mascara op en mijn zusje lief aangekeken en uiteindelijk de goede foto gemaakt om op te sturen (ondanks dat mijn pony wel nogal scheef loopt, terwijl hij in werkelijkheid recht is)

Toen kwam het verschrikkelijke gedeelte. Ik moest namelijk inloggen op Nestor. Een hele tijd terug had ik een wachtwoord gekregen en daarna mijn wachtwoord veranderd. En ergens opgeschreven. Maar, waar? Een uur en duizend wachtwoorden later begon ik lichtelijk in paniek te raken. Ik had geen 'uw wachtwoord is veranderd in 1234onzinlalal123' mailtje gekregen dus mijn wachtwoord was niet echt te achterhalen. Ik had echt alle mogelijke combinaties al geprobeerd en NIETS werkte.

Ten einde raad zag ik al voor me hoe ik die mensen moest bellen en hoe komisch dat gesprek zou moeten zijn:

"Hallo, met de RUG"
"Hoi, met Ariska"
"Hoi, wat kan ik voor je doen?"
"Nou, ik ben mijn wachtwoord voor Nestor kwijt"
"Oh, heb je al geprobeerd om met behulp van de 'secret questions' je wachtwoord te achterhalen?"
"Ja."
"Niet gelukt?"
"Nee, want als ik nog nooit eerder mijn 'secret question' gebruikt."
"Daarvoor moet je eerst even inloggen en er een bedenken."
"Ja, maar ik heb mijn wachtwoord dus niet."
"Oh"

"Dus wat adviseert u me om te doen?"
"Mag ik  je studentnummer?"
"Ja hoor dat is S#######"
"Ik zie dat je hier nog niet eens op school zit."
"Nee, klopt."
"En dan nu al je wachtwoord kwijt?"
"Wrijf het er lekker in."

" Je wachtwoord is ......"
"Oké bedankt."
"Tot ziens."
"Wacht even."
"Ja?"
"U praat hier met niemand over hè? Dit blijft tussen ons, toch? Ik wil niet bekend staan als de meest chaotische student, want dat BEN ik niet."
"*onderdrukt gelach* prima, tot ziens"
"Tot ziens"

GELUKKIG gebeurde dit niet, want  GELUKKIG  kwam ik er net op tijd achter dat Nestor net zo vervelend en pietje precies is als cupweb, een speciale website van mijn oude school. Je moet namelijk na je wachtwoord niet op enter drukken maar op 'Log in' klikken want anders pakt de site je wachtwoord niet. Hmppf.

Als er nu geen ICT-nerd is die een melding krijgt als mensen vaak een verkeerd wachtwoord invoeren dan kom ik er geloof ik redelijk ongeschonden van af. Dan hoeft niemand dit te weten. Want jullie houden je mond, toch?

vrijdag 6 juli 2012

Klussen



De afgelopen drie dagen ben ik Groningen druk bezig geweest met mijn kamer. De muren waren groen geverfd met structuurverf waardoor er allemaal scherpe randjes aan de muren zaten. Daarnaast was de deur geel waar ik ook niet heel vrolijk van werd, dus ben ik samen met een vriendin aan het schuren geslagen. Geïnspireerd door Laura haar lijstje, is hier een lijstje van dingen die ik heb geleerd van een dag schuren en een dag verven.


Schuren
- De  meneer van de Karwei kijkt je heel vreemd aan als je zegt dat je de muren met de hand wil schuren. (ondanks het feit dat op internet te vinden is dat dit een mooier resultaat geeft)
- Begin niet te fanatiek, anders moet je de rest van de muren net zo fanatiek gladschuren. (wat we overigens hebben gelaten, één muur is superzacht, de rest is 'gewoon')
- Je bent niet geschikt om dit voor je levensonderhoud te doen als het je bij de allereerste (en dan bedoel ik ook echt de allereerste) beweging in je rug schiet zodat je de rest van de dagen je als een bejaarde moet voortbewegen. 
- Aan het einde zit je onder de oude verfresten (zie foto)
- Schuren zou volgens mij perfecte therapie zijn, als je eenmaal bezig bent kun je alle agressie van je af schuren en tegelijkertijd de scherpe randjes van de muren.
- Stop iets tussen het schuurpapier en je handen, anders krijg je gaten in je handen. *spreekt uit ervaring*
- Het bovengenoemde is sowieso praktisch want schuurpapier wordt heel erg heet als je eenmaal bezig bent.
- Neem (liters) handcrème mee! Ik dacht dat ze op de vrouwenklussite (ja, die bestaan) overdreven met hun handcrème, dat viel tegen. Na het schuren mag de muur dan wel mooi glad zijn, maar je handen voelen aan als schuurpapier.

Verven
- Er bestaat geen 'wit' in het land der verfmakers, wel 'Eenvoud', 'Rijst' en 'Flamingowit' (terwijl ik altijd dacht dat die beesten roze waren)
- Verf spettert, aan het einde zit je onder de eenvoudige flamingowitte rijstspikkels. Overal. 
- Als je wilt zien of er nog ergens stukjes van de oude kleur te zien zijn word je gek. Probeer het maar eens, dan dansen er opeens vlekken voor je ogen.
- In tegenstelling tot Laura's bevinding vind ik dat een beetje muziek het verven stukken leuker maakt, vooral omdat het zo lekker galmt in een lege kamer als je meezingt.
- Verven is leuker dan schuren. 

Ik heb nu drie mooie witte muren die daarnaast ook nog eens aaibaar zijn dankzij ons harde werk. Nu alleen nog het inrichten en dan ben ik klaar om er echt in te trekken!

dinsdag 3 juli 2012

Waarom ik de nieuwe bondscoach van het Nederlands elftal zou moeten zijn.

En jullie komen niet in mijn team. 


Huh? Heb ik die titel wel goed gelezen? Ja dames en heren dat hebben jullie goed gelezen. Ik, Ariska, zou de perfecte nieuwe bondscoach zijn voor het Nederlands elftal. Dat ik zero verstand heb van voetbal is een klein detail. En dat ik het concept buitenspel prima begrijp, maar het niet herken als het in het echt gebeurd maakt verder ook niet zoveel uit, want ik heb een briljant plan. (al zeg ik het zelf)

Voor mijn ontzettend briljante plan heb je elf mensen nodig (een paar spitsen, aanvallers, een keeper en nog meer van dat soort leuke mensen) en mij, want ik ben dan natuurlijk de coach die iedereen moed in moet spreken voor en na de wedstrijd en tijdens de rust.

Maar we nemen deze keer niet zomaar een paar 'mensen', deze mensen die uiteindelijk tot mijn team gaan behoren moeten door een hele strenge selectie en moeten op elkaar inspelen als een goed geoliede machine. Het liefst neem ik een paar net te dikke mensen aan en een paar die absoluut geen spieren hebben, zodat wanneer mijn team het veld betreedt de tegenstanders gelijk denken 'Haha, dat team gaan wij eens helemaal inmaken! Kijk dan, die ene kan vast niet rennen, en die andere krijgt met die hoeveelheid aan beenspieren de bal nog niet eens een meter voor hem uit. We zullen die roodharige bondscoach eens even laten zien wat écht voetballen is'

Ik ga dan natuurlijk heel bang kijken, zodat de tegenstanders denken dat ik ook nog echt onder de indruk ben. Maaar, wat de tegenstanders niet weten is dat ik een geheim wapen heb. Het is zo geheim dat ik het eigenlijk bijna niet op internet durf te zetten, maar ik doe het toch. Want jullie zijn mijn trouwe lezers, dus jullie kunnen wel een geheim bewaren.

Mijn keeper heb ik aangenomen op zijn reactievermogen en hij is tegelijkertijd ook de enige echte 'voetballer' in mijn team. De rest van mijn team bestaat namelijk uit goochelaars. *gewichtige stilte*. Ja mensen, goochelaars. Niet zomaar goochelaars, maar een heel team van goed op elkaar ingespeelde voetbalgoochelaars. Goochelaars kunnen namelijk heel goed objecten laten verdwijnen, en op een andere plek weer laten verschijnen en ondertussen het publiek/de tegenstander heel goed afleiden met afleidingsmanoeuvres. Voor hen moet het dus een eitje zijn om de bal voor de tegenstander te laten verdwijnen en plotseling als vanuit het niets in het doel te laten verschijnen.

Geloof me, mijn voetbalteam gaat de wereld veroveren. Ze worden niet alleen wereldkampioen maar zullen op den duur ook vele wereldrecords verbreken. Het is een geweldig concept. Daarom zou ik dus de nieuwe bondscoach moeten worden van het Nederlands elftal. Nu alleen nog even zien hoe ik dat  wordt en of je als vrouw überhaupt bondscoach kan worden. Maar goed, dat zijn onbelangrijke details...

zondag 1 juli 2012

Wreck This Journal




Bijna drie jaar geleden kreeg ik van mijn ouders het boekje 'Wreck This Journal'. Ik wilde het heel graag hebben, dus ik was er erg blij mee toen ik het kreeg. Het boekje bevat allemaal opdrachten die bedoeld zijn om je creativiteit op het boek te uiten en het tegelijkertijd langzaam maar zeker te vernietigen.

Er is een bladzijde om in de fik te steken, één om op te kauwen, één om parfum op te spuiten, één tekeningen met je linkerhand te maken en ga zo maar door. Allemaal leuk en aardig, ik kan mijn creativiteit prima uiten, maar een boek expres vernietigen dat gaat eigenlijk toch wel tegen al mijn principes in. Zo vond ik de opdracht 'crack te spine' al heel erg confronterend. Ik lees zelf altijd mijn boeken erg voorzichtig en probeer de rug zo min mogelijk te beschadigen. En nu moest ik zomaar de rug 'cracken'. En niet per ongeluk maar expres!

Daarnaast vond ik eigenlijk dat mijn boekje op bladzijde drie al was verpest, want datgene wat een creatieve uiting moest voorstellen maakte het boek er niet veel mooier op. En als ik iets niet mooi vind wil ik graag opnieuw beginnen. Maar dat gaat niet (daarnaast is het uiteindelijk de bedoeling dat het boek lelijk wordt en kapot gaat). Het boek werd lelijker en lelijker en ziet er ondertussen uit als een gedrocht onder de boeken. Toch lukt het me niet om door te zetten en hem verder te vernietigen, het is een ten slotte een boek en ik een boekenliefhebber.

Als je dus ooit iemand die van boeken houdt heel erg wilt kwellen geef hem dan Wreck This Journal. Hij zal zichzelf tegenkomen, niet wetende dat hij eigenlijk zóveel om boeken gaf. Ooit kan ik me misschien over de psychologische barrière heenzetten en het boek totaal vernietigen. Tot die tijd bewaar ik hem zorgvuldig - met gebroken rug en al - in mijn boekenkast. 

ps. Heel erg bedankt voor alle felicitaties en leuke berichtjes op de vorige post!